Ik ben Ruben Constantijn Boot. Geboren en getogen in Brussel, met een bloedlijn afkomstig uit Nederland. Ik ben wetenschapper, doch deel de andere helft van mijn hart met theater en literatuur. Afgestudeerd als natuurkundige aan de Technische Universiteit Eindhoven, ben ik nu als PhD student de mechanische eigenschappen van kankercellen tijdens migratie aan het onderzoeken aan de Technische Universiteit Delft. Wetenschap inspireert en verrijkt mij; ik vind het gewoon geweldig leuk. Daarnaast is acteren een levenslange hobby en passie van mij. Wetenschap en theater lijken twee verschillende werelden, maar ze delen zeker overeenkomsten. Wetenschap kan elegant en verwonderend zijn zoals theater dat kan, terwijl theater ons kan doen filosoferen en ons kan laten nadenken over wie en wat wij zijn zoals wetenschap dat kan. Toch, ervaar ik, wordt wetenschap vaak als een mysterieuze en moeilijk begrijpbare wereld gezien. Met dat in het hoofd heb ik DWIN opgericht, om te laten zien dat het wel goed begrijpbaar is mits duidelijk en eenvoudig uitgelegd. Dat er achter elke wetenschapper ook een persoonlijke en emotionele kant zit, net als in het theater. Ik hoop dat, net zoals theater mij al heel mijn leven raakt, de interviews op DWIN u, de lezer, ook mogen raken. Dat ze u mogen inspireren, materiaal mogen geven voor interessante gesprekken bij het koffiezetapparaat of aan de eettafel, en dat u zodoende net iets vaker kunt zeggen: “Goh, Dat Wist Ik Niet.”
Foto door Madelief de Korte.
Which end is nearer to God; if I may use a religious metaphor. Beauty and hope, or the fundamental laws? I think that the right way, of course, is to say that what we have to look at is the whole structural interconnection of the thing; and that all the sciences, and not just the sciences but all the efforts of intellectual kinds, are an endeavor to see the connection of the hierarchies, to connect beauty to history, to connect history to man’s psychology, man’s psychology to the working of the brain, the brain to the neural impulse, the neural impulse to the chemistry, and so forth, up and down, both ways. And today we cannot, and it is no use making believe that we can, draw carefully a line all the way from one end of this thing to the other, because we have only just begun to see that there is this relative hierarchy. And I do not think that either end is nearer to God. To stand at either end, and to walk off that end of the pier only, hoping that out in that direction is the complete understanding, is a mistake. And to stand with evil and beauty and hope, or to stand with the fundamental laws, hoping that way to get a deeper understanding of the whole world, with that aspect alone, is a mistake. It is not sensible for the ones who specialize at one end, and the ones who specialize at the other end, to have such disregard of each other. (They don’t actually, but people say they do.) The great mass of workers in between, connecting one step to another, are improving all the time our understanding of the world, both from working at the ends and working in the middle, and in that way we are gradually understanding this tremendous world of interconnecting hierarchies.
– The Character of Physical Law van Richard P. Feynman